วันพุธที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558

นํ้าตาแทบไหล! ลุงวัย 78 ตาบอดดูแลหมาจรจัด แต่นี่คือสิ่งที่ลุงโดนกระทำ

วันนี้ผมนั่งทำงานวิจัยด่วนที่ร้านกาแฟ แถวบ้าน จังหวะนั้นเห็นคุณลุงท่านเดิม เข็นรถเข็นผ่านหน้าร้านไป ... ผมจดจำลุงได้ทันที เลยรีบวิ่งออกจากร้านวิ่งไปหาลุง

ยังคงเป็นภาพเดิมครับ ลุงเข็นรถเข็นมีเจ้าหมาน้อยนอนอยู่ที่รถเข็น และ เข็นรถด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ เพราะสายตาลุงที่ไม่ดี

ผม ช่วยลุงเข็นรถข้ามไปยังร้านหมอสัตว์ แห่งหนึ่ง ... ลุงบอกว่า "เข็นมาหาทุกวันสงสารมันจัง" ...แล้วลุงก็เข้าไปติดต่อร้านหมอ วานหมอออกมาดู ...

ผมถามว่าลุงมีเงินกี่บาท .. ลุงตอบว่า "มีอยู่ 200" ผมถามต่อว่าถ้ารักษาไม่ไหวทำไงหล่ะลุง ... ลุงพยายามเพ่งมองหน้าผมแล้วตอบด้วยเสียงสั่นเครือว่า "เราทำได้เท่านี้ ไม่งั้นก็ปล่อยตายไป"

จังหวะ ที่พยายามอุ้มหมาน้อย เข้าไปยังร้านหมอ ... เจ้าหมาน้อยก็คงรู้มั้งว่าลุงแกรักมัน ลุงทะนุถนอมมันมาก ... ผมถามต่อว่า ลุงอายุเท่าไหร่ .. แกตอบว่า "78 แล้ว"

ทำงาน ไรครับลุง ... "ลุงตอบว่าไม่ได้ทำไร แก่แล้ว พึ่งข้าววัดเอา .. รับจ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ พอได้" ... ลุงขยายความเพิ่มเติมว่า "ตอนเช้า ลุงก็ไปขอข้าวพระ .. เราคนเดียวกินข้าวถุงเดียว ... ที่เหลือก็เอามาแบ่งหมาวัด"

ผม คิดในใจคนอายุ 78 และเป็นคนที่ค่อนข้างสูญเสียโอกาสในสังคม แต่กลับเสียสละดูแลหมาวัดที่โดนคนเอามาทิ้ง ขว้าง .. ถามต่อว่า ลุงดูแข็งแรงนะ ... "ไม่หรอก โรคเยอะ ตาก็บอดข้างนึง .. นี่ก็พยายามเข็นรถ ประคองมา ดูแลกันไป"

จังหวะที่ถามนั้น ผมเห็นที่ใบหน้าลุงมีรอยคราบเลือด ... จึงถามด้วยความสงสัย

ลุง ตอบว่า "โดนคนแถวนั้นตีหัวมาตั้งแต่เมื่อคืน ... เลือดอาบเลย แต่ไม่ได้มาหาหมอเลย ... ไอ้คนนั้นมันไม่ชอบลุง ที่ลุงไปเตือนมันเรื่องหมา ... ไอ้พวกหากินกับหมาลุงไม่ชอบ"

ผมขอดูแผลลุง ๆ เปิดหมวกให้ดู ... ผมเลยบอกลุงให้ไปหาหมอทำแผลเสีย มันตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ ... แล้วจึงฝากหมาไว้กับคลีนิค แล้วเดินจูงลุงไปที่คลีนิคในซอย

ผม เดินไป 3 คลีนิค ประคองคุณลุงไป ทั้งสามที่ตอบเหมือนกันว่า "ไม่รับทำแผล เราเครื่องมือไม่พร้อม" .. และให้ผมไปโรงพยาบาลแทน ... ผมมองซ้ายขวาก็ไม่รู้จะพาไปทางไหน ... เอาลุงไป รพ. แกก็ไม่ยอมแกห่วงหมา

เลย ตัดสินใจ เอาวะ ทำแผลเองก็ได้วะ ... อย่างน้อยทักษะที่เคยร่ำเรียนมายังมีติดตัว จึงวิ่งไปซื้ออุปกรณ์ทำแผล ล้างแผล และพาลุงมานั่งทำแผลที่ร้านกาแฟ

ผมไม่ ใช่หมอ แต่พอมีทักษะการปฐมพยาบาลจากการเรียน และการฝึกฝน มองแผลก็เห็นรอยยาว คาดว่าสมควรต้องเย็บแผล ผมยืนกรานให้ไป รพ. แกก็ไม่ยอมไป .. แกห่วงหมา ถึงผมบอกว่าจะรักษาให้ แกก็ไม่ยอม

ภาวะจำยอม .. ผมจึงต้องทำความสะอาดบาดแผลเท่าที่ทำได้ ด้วยอุปกรณ์ที่หาซื้อมา ..

จังหวะ ทำแผลนั้น ลุงแกก็เล่า ... แกบอกว่าวัด (ปกปิดชื่อ) พระไม่เอาหมาเลย เดี๋ยวนี้ทำวัดใหญ่โต แต่ไม่เอาหมา ให้เทศบาลมาเก็บไปก็เยอะ ลุงคนอยู่วัด ก็ต้องดูแลหมาวัดเหมือนกัน ... ซ้ำร้ายมีคนมาแอบอ้าง คนแถวนั้นนี่แหล่ะ .. มาแอบอ้างรับเงินว่าจะดูแลหมา .. คนที่เอาหมามาปล่อย ก็เอามาปล่อยกัน แล้วให้เงินคนนี้ (คนที่ตีลุง) เป็นเงินค่าจ้างดูหมา ไอ้คนนี้มันก็รับเงิน .. แล้วปล่อยหมาตามยถากรรม ตายเยอะ ป่วยเยอะ ... บางครั้งเอาหมาไปขายอีก ... ลุงไปบอกมัน ๆ เลยตีเอาแบบนี้

เมื่อทำแผลเสร็จ ก็หาอาหารให้ลุงทาน ร้านกาแฟก็มอบขนมปังเล็ก ๆ น้อย ๆ น้ำเปล่าให้ลุงติดตัวไว้ ... ก่อนที่แกจะเดินไปที่ร้านหมอ

ผม เดินตามไป แต่ติดสายโทรศัพท์เรื่องงานพอดี ... เดินไปถึงเห็นหมาน้อยตัวเดิมนอนอยู่ในรถเข็น ... ลุงเดินไปถามหมอ ๆ ชายวัยกลางคน เดินมาแล้วบอกว่า "มันเป็นหัด ไม่ต้องรักษา เดี๋ยวมันก็ตาย" ผมจับใจความประมาณนี้นะ ... ลุงยืนคอตกและพยายามคุยกับหมอ แต่หมอก็ตัดบทแล้วเดินเข้าร้านไปทันที และเก็บตังค่ารักษาด้วยซ้ำไป

ลุง เดินไปลูบหัวหมาน้อย แล้วบอกว่า "กลับวัดกันนะ" ... แล้วลุงก็เข็นรถกลับ ... ผมเดินไปหาลุงเอามือแตะแขนลุง ... ลุงหันมาแล้วบอกว่า "ขอบใจมาก .. ทำเต็มที่แล้ว"

แล้วลุงก็เดินเข็นรถจากไป ..

ทำไม คนเราไม่เท่ากัน ... ผมคิดในใจ ผมเดินไปรับปากกับลุงว่า ผมจะช่วยลุงเท่าที่ช่วยได้นะ เพื่อนผองผมพร้อมจะช่วยลุง ๆ เป็นคนที่เสียสละเพื่อน้องหมา ... ยอมทนเจ็บไม่ไปหาหมอ แต่กลับพาน้องหมามาหาหมอแทน ... คนที่ยอมเอาความปลอดภัยตัวเองเข้าปกป้องน้องหมา ... จนถูกทำร้าย ... คนที่ยอมอดมื้อกินมื้อเพื่อหมาให้อิ่มท้อง

"มันเป็นหมาวัด เราก็อยู่วัด ... เด็กวัดเหมือนกัน ก็ดูแลกัน" ยังก้องในใจผม ... และผมสัญญาว่าจะกลับไปช่วยคุณลุง